Mallemolen stress

Steeds meer mensen komen bij me aankloppen met mallemolen stress. Gisterenavond nog ontmoette ik Els. In één adem vertelt ze me dat ze in geen 3 jaar verlof heeft genomen, dat ze tot over haar oren in het werk zit, voortdurend mails krijgt van collega’s: ‘Els, help, ik zit vast en moet dringend… ‘, vragen die alleen zij kan oplossen. Ze heeft nog 2 grote projecten heeft die ze absoluut wil afwerken binnen het jaar. Maar het lukt haar niet om zich te concentreren. Daarbovenop is haar partner zwaar ziek is, en heeft haar hulp thuis nodig. Met tranen in haar ogen vertelt ze me dat ze moeite heeft met ademhalen, sinds 6 maanden eigenlijk al stekende pijn ervaart op haar borst, niet meer kan slapen, zich niet meer kan focussen. Els is al voorbij het punt waarop ze nog kan functioneren en kan nu niet anders dan rust nemen. Nochtans heeft ze al een burnout meegemaakt, en had zichzelf bezworen het nooit meer zo ver te laten komen. 

Het verhaal van Els is geen uitzondering meer.  Er zijn nog veel meer verhalen van mensen die nog wel meedraaien, maar voelen dat het erg moeilijk wordt. Mensen die overspoeld worden met werk, omdat ze met steeds minder mensen meer werk moeten doen. Plichtbewuste empathische mensen met veel verantwoordelijkheidsgevoel die hun bedrijf of organisatie en hun collega’s niet willen in de steek laten, maar voelen dat ze dit tempo niet lang meer volhouden.

Het gekke is dat ik had gedacht of gehoopt dat we tijdens corona ons lesje zouden hebben geleerd: we hebben allemaal ervaren hoe weldadig meer rust kan zijn, hoe we dat zelfs nodig hadden, hoe de kwaliteit van ons leven er op verbeterde. Natuurlijk misten we ons sociaal leven, natuurlijk misten we ‘het normale leven’. Maar ergens had ik gedacht dat we een nieuwe balans zouden vinden, een gezondere balans , ééntje die ons uit de mallemolen zou halen. Het tegendeel lijkt waar te zijn: nog nooit zag ik zoveel overdrive, overal. 

Moeten we van alles inhalen? Is de algemene angst wereldwijd toegenomen door wat er is gebeurd en nog gebeurt in de wereld? Feit is dat we niet gezond bezig zijn. Vraag is: hoe raken we uit deze mallemolen van stress? Een algemeen geldend antwoord is er niet. Ik heb wel een aantal ideeën. Eén ervan is: wat als je jezelf eens de vraag stelde: wat is belangrijk voor mij? Is dat enkel en alleen werken? Natuurlijk niet. Toch is het zo dat we ons in onze cultuur meer en meer laten definiëren door ons werk. Wie het niet druk heeft, is niet belangrijk. Als je het zo ziet staan, zwart op wit, is niemand het hiermee eens. Nochtans leeft het wel, en leven we er onbewust ook naar.  Het arbeidsethos is zo dominant geworden dat we er als zombies bijlopen. Uit onderzoek blijkt dat België in Europa op de 2de plaats komt als het op stress aankomt. De manier waarop velen van ons  werken is totale waanzin. We leven tegen een snelheid waar niemand om vraagt. Vraag aan de eerste de beste mens of hij of zij zo hard wil werken en hij/zij zal zeggen: Nee. Niemand wil zich kapot werken. En toch gebeurt het, want iedereen moet mee. Of niet?  Wat als je weigert nog langer mee te doen?

Wie dagelijks vlijtig is als een bij
Werkt als een paard
en ‘avonds moe is als een hond
die moet eens naar de dierenarts gaan
het zou kunnen dat hij een ezel is

Mopje

Wat als je jezelf de vraag stelt: wat is genoeg voor mij? Wat is voldoende? In plaats van altijd te gaan voor meer. In plaats van blindelings aan te nemen dat meer beter is. Alweer iets wat in onze westerse cultuur soms openlijk, soms meer bedekt een adagio is geworden. Ik wil hier niet verder ingaan op de schade die dat al heeft gebracht, niet alleen aan ons, maar ook aan onze planeet.  Er wordt gezegd: ‘Stilstaan is achteruit gaan’. Ik durf dat in vraag te stellen. Ik durf zelfs te zeggen: stilstaan is absoluut noodzakelijk. Stilstaan bij je waarden bijvoorbeeld. Leef jij op zo’n manier dat je je eigen waarden respecteert? Weet je überhaupt wat waardevol is voor jou? Welke zijn jouw 2 belangrijkste waarden?  Het is niet zo simpel je waarden te identificeren. Soms heb je daar hulp bij nodig, aarzel dan niet uit te reiken en hulp te vragen.  Er bestaan oefeningen en methoden om hier klaarheid in te krijgen. Bréne Brown stelt, op basis van onderzoek, dat het belangrijk is 2 waarden te kiezen, niet meer, niet minder. Meer maakt het te moeilijk om echt nog als leidraad in je leven te kunnen gebruiken, minder covert te weinig. Dus: welke zijn jouw 2 belangrijkste waarden? En leef je die? Je kan ze gebruiken als kompas, als criterium bij elke beslissing, groot of klein, die je neemt in je leven. Bij elke actie die je al dan niet onderneemt. Het zou zomaar eens kunnen dat een deel van de dingen die je nu doet niet passen bij je waarden, en dus best geschrapt worden.

Jouw balans vinden en uit die stress mallemolen stappen is letterlijk van levensbelang. Wacht niet tot je, zoals Els, helemaal  uitvalt. Als je denkt: nu niet, daar heb ik nu geen tijd of energie voor, kom dan langs. Als je het gevoel hebt geen keuze te hebben, zoals de meeste mensen in jouw situatie, kom dan langs.

Samen met onze coaching paarden kan je wel degelijk een andere weg vinden.